Choroba, a wypowiedzenie umowy o pracę

Co do zasady w trakcie choroby lub innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy pracodawca nie może rozwiązać ze swoim pracownikiem umowy o pracę. Jednakże pracownik powinien pamiętać, iż ochrona pracownika przed wypowiedzeniem nie ma charakteru absolutnego i nieograniczonego w czasie, albowiem art. 53 § 1 k.p. przyznaje pracodawcy uprawnienie do rozwiązania umowy o pracę bez zachowania terminu wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:  

a)  dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,  

b)  dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

Jednakże pracodawca nie może rozwiązać z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia  po stawieniu się pracownika do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. W związku z powyższym jeżeli po ustaniu choroby pracownik stawi się w zakładzie pracy gotowy do wykonywania swoich obowiązków to wówczas uprawnienie pracodawcy do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 k.p. przestaje być aktualne.

Jeżeli jednak nieobecność pracownika na skutek choroby przekracza terminy, o których mowa w art. 53 1 k.p. to wówczas pracodawca może podjąć decyzję o rozwiązaniu z takim pracownikiem umowy o pracę bez zachowania terminu wypowiedzenia.

Należy pamiętać, iż od każdego wypowiedzenia pracownikowi przysługuje odwołanie do sądu pracy. Pracownik, w opinii którego doszło do niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę ma prawo złożyć pozew do sądu pracy o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy pracy.

Jednakże należy mieć na uwadze, iż w sprawie o przywrócenie do pracy pracownika, zwolnionego z niej bez wypowiedzenia na podstawie art.  53 § 1 lit. b) k..p wskutek choroby trwającej dłużej niż okres pobierania zasiłku chorobowego, sąd pracy jest związany decyzją ZUS w przedmiocie ustalenia prawa pracownika do tego zasiłku (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1975 roku w sprawie I PZP 31/75, publ. OSNCP Nr 4/1976). Powyższe oznacza, iż w przypadku wydania przez organ rentowy decyzji odmawiającej prawa do zasiłku chorobowego na skutek wykorzystania zasiłku w wymiarze 182 dni (ewentualnie 270 dni) sąd związany jest tymi ustaleniami i nie może dokonać własnej oceny przysługiwania prawa do zasiłku chorobowego. Związanie sądu taką decyzją ma o tyle istotne znaczenie, iż w przypadku niekorzystnej dla pracownika decyzji sąd oddali roszczenie pracownika o przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 lit. b k.p. , chyba że pracodawca rozwiązując z pracownikiem umowę o pracę naruszył inne przepisy aniżeli przepis art. 53 § 1 lit. b k.p.

Jednocześnie w przypadku, gdy organ rentowy nie rozstrzygnął w formie decyzji o uprawnieniach pracownika do zasiłku chorobowego to wówczas postępowanie przed sądem pracy powinno ulec zawieszeniu na podstawie art. 177 § 1  pkt 3 k.p.c. do czasu rozstrzygnięcia przez właściwy organ ZUS wniosku o ustalenie uprawnień do zasiłku chorobowego.

W związku z powyższym w interesie pracownika, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 53 § 1 lit. b k.p. jest uzyskanie decyzji o przysługiwaniu mu zasiłku chorobowego, albowiem w przeciwnym razie jego roszczenie o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie ulegnie oddaleniu jako niezasadne.